Ano Na Namang Drama Yaaaan: Ang Noon At Ngayon...

The Past, Present, and Future -- post-it style

   Kanina habang nakikinig ako ng music sa aking mp3 player, biglang tumugtog ang kantang "Eleben-pipty" (or 11:50) na kinompose ng banda namin with our good friend Von Berciles para sa nililigawan niya that time. Kung hindi ako nagkaka-mali, September 2009 pa nangyari yung eskenang pagkanta niya talaga sa girl pero yung video nito ay end of December 2009 na -- kung kailan nag-break na sila noong girl. Ito na rin ang last jam naming magba-banda noong nag-propose siya, after that nagkanya-kanya na muna kaming trip. Unfortunately, kung gaano ka-bongga ang pag-propose niya at pagsagot sa kanya ay siya namang delubyo nang hiwalayan siya three weeks after. Taragis na yan, hindi pa natalo ang best record ko na two years na nanligaw pero two weeks lang ang itinagal. Buhay nga naman, tsamba-tsamba lang yan.

Music Video namin ng Elebenpipty

Ayan 'yung video n'ung kanta. Si Von yung naka-puti (at malamang yung kumakanta) at si JR naman yung gitarista. Sa video, si Von ang nag-gigitara habang si JR naman ang nagli-lead pero sa totoo ay ako talaga yung tumutugtog ng rhythm guitar part (Oops! At yung nasa bandang 1:57, bigla palang na-extra ang drummer naming si Carvin). Kaya nga pala Elebenpipty ang title kasi 11:50 ng gabi namin ginawa ang kantang yan -- birthday ko pa (pero wala siyang kinalaman sa title, sinabi ko lang).

   Nang matapos ang kanta (Alapaap 'ata yung sumunod), pinatay ko na muna 'yung mp3 player at nag-emo muna sa tabi ng bintana. Naks, parang MTV lang! Anyway, bigla kong naisip na ang tagal na panahon na pala yung nakalipas nang gawin namin yang kantang yan. Birthday ko yun at biglaan lang kasi yan, nag-gitara lang ako ng apat na chords sabay nilapatan ni JR ng lead at ayun -- nagkayayaan nang gumawa ng lovey-dovey na kanta. Grabe, 2009 pa pala yun pero parang kahapon lang na nagwawala kami sa tapat ng bahay namin na parang mga abnoy dahil naka-buo kami ng kanta ng biglaan at mabilisan. Nakaka-miss lang ang mga panahong yun, madalas pa kasi kaming kumpleto at nagkaka-sama kada araw noon. Si Von, isang text mo lang susunduin ka na in a motorcycle. Si JR naman, limang text with kasamang pangungulit ay tatambay na rin yan -- pero susunduin mo siya with Von's motorcycle. Ngayon kasi bihira ko na lang silang dalawa makasama; si Von ay nasa Paranaque na ngayon dahil doon siya nag-aaral samantalang si JR ay busy rin sa kaniyang school works. Ako naman ay abala sa trabaho na kahit sarili kong pamilya na kasama ko sa bahay ay hindi ko na mabigyan ng oras sa sobrang stressed at puyat. At dahil sa ala-ala na yan, parang naging Assasin's Creed's DNA Memory Sequence menu ang isip ko at kumalkal ng mga ala-ala ng kahapon. Teka, ihi muna ako.

YEAR 2010

 ~ Sa ngayon, 2010 at 2011 muna ang pagku-kumperahin ko dahil dito mas malaki ang pagbabago ko. Anyway, nag-simula ang taon ko sa isang dialouge sa paborito kong tambayan na tindahan -- "Last na 'yosi ko na 'to at no more smoking in 2010!". Well anong nangyari? Wala. Nothing. Nada. Zip. Alam naman natin na isang malaking kabulastugan ang 'New Year's Resolution' na 5% lang ang natutupad, kadalasan ay ang mas madali pa sa 'araw-araw akong hihinga ng oxygen'. Anyway, naalala ko ay nag-aaral pa ako noong time na ito -- third year college 'ata. Hindi na ako magsi-sinungaling -- tamad akong estudyante. Hindi ako gumagawa ng assignments, bihira ako gumawa ng projects, kamote mode ako palagi kapag exam, at higit sa lahat -- tulog ako parati kapag discussion or lecture. At'ska may problema rin ako niyang mga panahon na yan kaya yung tuition ko for Final period ay hindi ko naibayad dahil sa kanya ko naibayad. Hindi ko sinabi sa Nanay ko na hindi ko naibayad ang hoping that she would never find out until the right time (which is never), at ang baon na natatanggap ko for two months ay pinag-internet ko na lang sa kalapit na computer cafe or pinapam-punta ko ng Taft Ave kung saan nag-aaral ang girlfriend ko. Unfortunately, dahil sa isang maling pagtambay pa sa kusina matapos akong kumain, nalaman ng Kuya ko ang nangyari hanggang sa sinabi na namin sa Nanay namin. Ang resulta? Stop na naman ako sa pag-aaral. Pangatlong tigil ko na 'to infairness, parang si Michael Jordan lang na tatlong beses nag-retire. Pero this time desidido akong huwag munang bumalik at maghanap na lamang ng trabaho bilang encoder o call center agent para ako na lamang ang magpapa-aral sa sarili ko. Marami na akong call centers na inapply-an at job fairs na dinaluhan pero mailap ang trabaho sa akin for five months hanggang sa maka-tsamba ako sa isang sikat na call center sa may Mandaluyong para sa Language Skills Training. Two weeks lang ang training pero 500 pesos per week ang allowance mo. What the hell -- sa Bulacan pa ako naka-tira at P150 ang pamasahe ko araw-araw excluded pa ang pangkain tapos P100 ang allowance na sa end of week ko pa makukuha? Anak sa tinapay naman oh! Wala ring nangyari doon,bumagsak ako sa last day evaluation nila. Sa eleven 'ata kaming nag-training, tatlo lang ang pumasa -- at balita ko ngayon ay walang tumagal sa batch namin. After noon ay naghanap ulit ako ng mapapasukan hanggang two weeks after ay may napasukan naman ako. Isa akong Tech Support sa isa pang sikat na call center pero dalawang linggo rin ako dito dahil hindi ko naipasa yung Berlitz assesment nila. After two weeks ulit, nagre-apply ako sa same company at ma-swerteng natanggap ulit ako bilang CSR sa isang non-voiced na account. At dito natapos ang taong 2010 ko.

YEAR 2011

 ~ Nagsimula ang taong 2011 ko na masaya at malaki ang pinagka-iba sa nakaraang taon -- may trabaho at may pera. Nakapasa naman ako sa training at sa awa ng Diyos ay tumagal ng lagpas dalawang linggo. At dahil sa trabahong ito ay nadagdagan ang friends list ko sa buhay (pati na sa Facebook!) at nagkaroon ng maraming lakad kasama sila. Sa taon din na ito ako natututong magpahalaga ng pera; kalkulado ang bawat gastos, nagtatabi dahil sagot ko ang tubig at internet, at ang pinaka-O.A ko na talagang nagawa ay manghinayang sa kada pisong mahuhulog sa akin sa kanal o saan mang kadiri na para kunin (i.e tae, dura ng kadiring tao, o sa gitna ng EDSA). Natuto rin akong dumepende sa wrist watch na lagi kong suot kapag umaalis ako ng bahay liban lang kung tatambay lang ako. Unfortunately ulit, hindi rin ako nagtagal sa trabahong ito dahil nag-pull out ang client namin dahil sa undisclosed reasons at mawawalan na kami ng trabaho by the end of August. Hindi pa man natatapos ang buwan (April namin nalaman ang masamang balita), ay marami na ang tinatamad pumasok -- kagaya ko. Nasira ang inaalagaan kong attendance record na walang late or absent nang pumatak ang May -- apat na AWOL sa dalawang cut-off for May. Good thing at wapakels na sila kaya NR na lamang sila sa katarantaduhang pinag-gagawa ko. Luckily, napasa ko naman ang inapply-an kong panibagong account sa tulong ng aking Team Leader at sa August 15 pa ako magsi-simula. Ang tagal pa ano? Kaya ito.........tambay-tambay muna.

Ako po yan :)

    All in all, it's been a good two years para sa akin. Although may parehas na nakaka-lungkot na eksena, masaya pa rin ako na nangyari sa akin ang mga yon. Kumbaga, nakatulog..este nakatulong din ito para mas magmature ako habang lumilipas ang panahon. Ampangit naman kung puro magaganda ang mga nangyayari sa buhay ko -- ano ako, anak ng Diyos? At lalo naman kung masasagwa ang mga nangyayari, baka matagal na akong kaluluwa ngayon o kolektor ng laslas sa braso. Anyway, hindi pa tapos ang taong ito pero sana maganda ang maging katapusan nito. Sana magtagal na ako sa bago kong trabaho na tipong ako na yung sumusuko at hindi sila. Sana maging mas matatag at masaya pa kami ng girl friend ko at umabot kami ng tatlong taon o higit pa. Sana kumpleto pa rin ang mga kaibigan ko dito sa Bulacan at hindi magkakawatak-watak bagkus ay madagdagan pa. Sana ay manatiling malusog ang pamilya, si Mama Nhing, at mga kamag-anak ko sa taon na ito at sa mga susunod pang taon. Sana mabuo na ulit ang banda namin at patuloy na mag-ingay sa lugar namin. Marami pa  akong mga 'sana' na linya, pero isusulat ko na lang sa Wish Ko Lang.

.....so paano, babalikna muna ako sa soundtrip ko ha?